همه ی انگشتاش.

دلم قدر یه دنیا گرفته.

میخوام جایی باشم که هیچکس نباشه جز خودم و خدا 

یه جورایی یه حس افسردگی مزمن.

خسته م.

از بس بد بودم و باعث بدی تو شدم .

که کارت به جایی برسه که بری بگی "حضوری"

وجودم زمستون تر از سیبری شده.

و سرم دااااغ تر از آتیشی که به دل دریا افتاد

خدایا نجاتم بده .

دارم کم میارم.